Semuc Champey

Hoihoi mensen,

Ik heb wederom weer een super weekend achter de rug. Ik vraag me af wel weekend nou t beste was en ik zou t echt niet weten...allemaal eigelijk. Dit weekend hebben we een bezoek gebracht, ik bernard en Marion (mensen hier willen graag dat ik namen noem dus bij deze...), aan natuurparadijsje Semuc Champey, volgens verschillende kenners hier t mooiste wat Guatemala te bieden heeft, maar daarover later meer...
Het weekend ervoor heb ik natuurlijk ook t nodige meegemaakt..Niet zo heel veel truowens hoor, maar kben namelijk naar een concert van ¨Buena Vista Social Club¨ geweest (dat ik dat nog heb mogen meemaken voor ze allemaal dood zijn!!!). Buena Vista Social Club is, de meeste mensen kennen t waarschijnlijk wel, vernoemd naar een heel beroemd buurthuis in Havana waar vroegen de beste muziekanten uit t land kwamen optreden. Een aantal jaar geleden is er een amerikaan geweest die dit te weten is gekomen en de grootste, vaak in vergetelheid geraakte, muziekanten in een muziekproject bij elkaar heeft gebracht, met wereldwijd succes overigens, onder de naam van t buurthuis. Omdat de meesten al flink oud waren zijn, vooral de kopstukken, ondertussen overleden, maar gelukkig wilde t toeval dat er hier in Antigua drie leden van die Buena Vista Social club wonen, ¨gevlucht¨ uit Cuba omdat ze zich daar niet vrij voelen ofzo. Die mannen gaven dus, met een samengestelde band bestaande uit Guatemalteken, Amerikanen en nog wat volk, een benefietconcert net buiten Antigua ten gunste van een schooltje hier in de buurt, dus daar moest ik als ¨fanatieke¨ fan natuurlijk naartoe..T voorprogramma, met lcoale bandjes uit Guatemala, was allemaal leuk en aardig en duurde net iets te lang, maar toen de mannen opkwamen begon t spektakel..De chique vip-ruimte recht voor t podium werd bestormd door t ¨gewone¨ volk en hoewel de seremoniemeester smeekte of we alsjeblieft terug wilden gaan omdat de sponsoren hier niet zo blij mee waren, bleef de menigte natuurlijk gewoon staan, tot grote vreugde van de Buena Vista´s die natuurlijk ook niet zaten te wachten op een stel stijve bobo´s recht voor hun podium. Toen ze begonnen te spelen ging t helemaal los, echt geweldig om dat live te horen. De hoofdzanger, meneer Ignacio, was niet alleen ontzettend charismatisch (brengt hier t hoofd van menig guatemalteekse dame op leeftijd flink op hol) maar had ook een hele donkere, zware en typische stem..T was echt genieten geblazen en een onvergetelijke ervaring, jammer alleen dat ik mijn fototoestel was vergeten, daarom heb ik maar een t-shirtje als aandenken gekocht (is toch voor een goed doel...)

Dit weekend, zoals al eerder gezegd, dus weer aan t reizen geslagen. Kmoet natuurlijk nu ik hier toch zo´n tijd zit zoveel moglijk zien en kennis op doen toch??.. Semuc Champey was dit keer de bestemming. Vrijdag middag vertrokken we al naar Coban, een plaatsje precies in t midden van t land vanwaar Lanquin (t dichstbijzijnde plaatsjse vanuit Semuc) anderhalf uur rijden is. Hoewel we daar al een reservering hadden bij een hotel, hebben we ons laten overhalen door een, volgens ons flink drugsverslaafde, mafkeesje die ons een bijna voor de helft goedkoper een privé hotelkamer aanbood nog mét ontbijd ook. Dus wij daar natuurlijk als échte Nederlanders zijnde mee ingestemd we moesten alleen ff wachten op Marion, onze schotse vriendin die ziek was geworden in de bus en nog net kon voorkomen deze onder te kotsen en dus als een malloot weg was gerend na aankomst. Tijdens het wachten vroeg onze ¨junky¨ nog 5 keer, na steeds weer zn aanbod uit te leggen, of we nou met m meegingen waarop wij steeds duidelijker antwoordden dat ie gewoon ff geduld moest hebben, maar scheen ie niet helemaal te begrijpen. Bij het hotel aangekomen scheen t een ¨guesthouse¨ (lees iemand zn huis met een extra logeerkamer) te zijn¨ van een ontzettend wazige, wat griezelige zelfs, Amerikaan, die door junky ook heel verdacht ¨Pappie¨ genoemd werd. De kamer zag er echter wel ok uit en volgens ¨Pappie¨ bestond t ontbijd uit een heerlijke grote pannekoek, hij pakte zelfs zn koekenpan erbij om te laten zien hoe groot die wel niet zouden zijn, benieuwd als wij waren stemden dus in daar te overnachten (was toch maar voor éen nacht). Toen we, na een aantal veel te uitgebreide en compleet nutteloze adviezen van ¨Pappie¨ wilden gaan eten en vervooer zoeken naar Lanqui kwamen we junky weer tegen die zichzelf netjes voorstelde en vroeg of we mischien op zoek waren naar n hotel....Nadat t m duidelijk was geworden dat ie ons al eerder had ontmoet begon ie over zn aanbiedingen met betrekking tot vervoer, wat, hoewel t was wat we nodig hadden, een beetje aan de dure kant was. Dus wij op zoek naar ander vervoer. Nadat we na een hele poos alleen een oude man met slechts éen oog en twee vingers hadden gevonden die ons wel goedkoper wilden brengen besloten we tochmaar voor junky´s reisbureau te kiezen, toen we m toevallig bij t diner tegenkwamen. Bij t invullen van t ticket moest ie nog wel ff vragen welke datum t was, welke datum t de volgende dag zou zijn én (jawel) in welk hotel we logeerden (???!!). Noujah voordat mijn verhaal weer te lang word de volgende dag na een goede nachtrust en inderdaad een heerlijke grote pannekoek slechts anderhalf uur te laat (en, blijkt achteraf, slechts twee keer zoveel betaald dan de rest van de passagiers), in Lanquin aangekomen, waar gelukkig ons gewenste hotel nog plaats had. Dit simpel maar mooi uitgevoerde ecohotel, bestaande uit verschillende houten hutjes, is echt prachtig gelegen aan een stromende rivier en een waar relax-paradijsje vol met vooral backpackers. Toen op weg naar Semuc Champey, zo´n 11 kilometer verderop, en alleen berijkbaar via een onverhard bergpadje. Af en aan rijden er minibusjes die létterlijk zoveel mogelijk mensen inladen (totaan opgestaped op t dak) en waar je altijd naast een smerige vent lijkt te zitten die ruikt alsof ie zich al maanden niet achter zn velletje heeft gewassen...Semuc bleek, zoals iedereen al zei, écht prachtig te zijn. Ik heb zoiets ook in Kroatië gezien en net als daar is t overweldigend mooi. T mooie hier is echter dat je er, in plaats van er alleen langs te lopen, ook nog in mag zwemmen. Na van die mogelijkheid een tijdje van gebruikt te hebben gemaakt en daarna bij t dichstbijzijnde hotel te hebben geluncht. Besloten we een grottentocht te doen, waar we ook al veel goeie dingen over hadden gehoord. Dit was echt zó gaaf. Die grotten (die er van binnen uitzagen alsof t een Disney-attractie was) stonden namelijk voor een groot deel onder water, waardoor t dus zwemmen geblazen was. De lichtvoorziening was, naast een lamp op de gids´ hoofd, een kaars die je van de gids kreeg en die je dus bovenwater moest houden tijdens t zwemmen. Onderweg moest er ook nog wat geklommen worden en vertelde onze gids ons wat t verschil was tussen stalagtit en stalagmit (of hoe je t ook schrijft), wat onze, vrij jonge groep (de oudste was voor wie ¨the Big Lebowski¨ heeft gezien een pefect evenbeeld van ¨the Dude¨ en bleek óok nog uit California te komen), echter niet zo veer interesseerde. Wat ons wel interesseerde kwam later..Eerst een waterval (kben niet goed in schatten, maar kdenk n metertje of 5 tot 7 hoog) waar je met behulp van een touw tegen omhoog moest klimmen en later, als klap op de vuurpijl, nog een ongeveer even hoge rots waarvan je (met de kaarsen als enige licht) in een ¨zwembadje¨ mocht springen. Heel gaaf en nadat de meesten twee keer (jawel) waren geweest gingen we dezelfde weg terug, waarbij als toetje nog ergens op t einde nog een soort natuurlijk ¨tunnelglijbaantje¨ verstopt zat. Na die twee uur durende tocht, die eindigde met een prachtig uitzicht bij een ¨mirador¨ en gezien al t waterpret dus geen foto´s van zijn, besloten we terug te gaan naar ons hotel, bleek alleen dat t laatste publieke transport naar Lanquin uren geleden al was vertrokken en dat we maar moesten hopen dat iemand ons mee wilde nemen, of 4 uur ofzo lopen. Na een klein halfuurtje wachten was t eerste wat passeerde een pick-up truck van de politie, dat ons gleukkig ook meteen meenam. Ze deden onderweg zelfs de zwaailichten voor ons aan (hihi). T diner, een ¨all you can eat¨ mexicaans buffet en een van de beste maaltijden die ik sinds mijn komst hier op heb. Na, zoals gepland, nét iets te veel gedronken te hebben besloten we te gaan slapen, we hadden namelijk natuurlijk een een enerverende dag achter de rug én voor de boeg. We hadden namelijk wat mensen van een dik 10 meter hoge brug, dichtbij de ingang van Semuc Champey, in de rivier zien springen en hadden besloten voordat we terugkeerden (het was namelijk alweer zondag) dit, naast een bezoek aan de andere Mirador (een Mirador iste vergelijken met die Kodak paaltjes in de Efteling, maar dan wel echt de moeite waard) ook te doen. Die mirador was een hele klim (half uur ongeveer, maar Marian was wéér ¨ziek¨ dus duurde wat langer) maar zo ontzettend mooi (zie foto´s), t hoogtepunt was echter toch die brug.. Dr is niet echt iets zinnigs over te schrijven maar je zou t gewoon moeten doen. Voordat we definitief aan onze (9 1/5 uur!! durende reis) begonnen hebben we met ¨the Dude¨ en zn vrienden nog wel snel even snel een paar keer ons met een soort trapeze in de rivier laten vallen om al t waterpret af te sluiten...
Achteraf bleek Semuc dus gewoon nog beter dan verwacht. T is namelijk naast prachtige natuur ook s nog een natuurlijk zwemparadijs...
Helaas moet je dan wel weer terug naar de werkelijkheid, maar gelukkig is die ook helemaal niet verkeerd...en bovendien volgende week is t Semana Santa (pasen en hier hét feest van t jaar...)

Met vriendelijke groet

Rico.